( 248) بقالى طوطى قشنگ سبز رنگى داشت که بسیار خوب سخن مى‏گفت.( 249) و در دکان او سمت نگهبانى داشت و با مشتریهاى دکان شوخى کرده به آنها متلک مى‏گفت.( 250) این طوطى هم کلمات آدمیان را بخوبى تقلید کرده حرف مى‏زد و هم چون بهترین و خوش نواترین طوطیان آواز مى‏خواند.() روزى صاحب دکان بخانه رفت و نگهبانى دکان را بعهده طوطى گذاشت.() از قضا در دکان گربه‏اى بموشى حمله کرد و طوطى از ترس جان.( 251) از بالاى دکان جستن کرده بطرف دیگر فرار نمود و در ضمن این حرکت شیشه‏هاى روغن بادام که در آن قسمت دکان بود انداخت و شکست و روغن آنها بر زمین ریخت.( 252) پس از اندک زمانى صاحب دکان برگشت و سر جایش نشست.( 253) همین که نشست دید جایش چرب است و چون توجه کرد دید که روغن‏ها همه ریخته و زمین دکان پر از روغن است از این اتفاق عصبانى شده با دست بسر طوطى زد و از اثر ضرب دست او موى سر طوطى ریخته سرش کچل و بى‏مو گردید. ( 254) پس از این واقعه طوطى گویایى خود را از دست داد و بقال که علاقه‏اى مفرط بسخنان طوطى داشت پشیمان گردیده ناله و زارى آغاز نمود.( 255) او از شدت پشیمانى ریش خود را مى‏کند و مى‏گفت افسوس که طوطى خوش بیانم لال شده و آفتاب نعمتم زیر مه و ابر پنهان گردیده.( 256) اى کاش آن وقت که مى‏خواستم دست بسر این حیوان شیرین زبان بزنم دستم شکسته بود.( 257) و بامید اینکه طوطى شیرین سخنش گویایى خود را باز یابد بهر فقیر و مستمندى پول مى‏داد و کمک مى‏کرد( 258) خلاصه سه روز و سه شب با نومیدى در دکان نشست.() و با هزار رنج و غصه با خود مى‏گفت خداوندا این مرغ کى بسخن خواهد آمد.( 259) و هر ساعت بطریقى سخنى بمیان مى‏آورد تا شاید طوطى را وادار بسخن گفتن نماید. و باین امید هر لحظه صورت و منظره‏اى در جلو چشم مرغ قرار مى‏داد.